شهرها ذاتاً مکان‌ها و محصولات ارتباطی هستند و فضاهای ملاقات را برای تعامل و/ یا مشاهده فراهم می‌کنند. این مقاله پس از مروری گذرا بر تاریخ شکل‌گیری شهرها و معانی غالب آن‌ها، توضیح می‌دهد که روایت‌‌های حاضر در حوزۀ عمومی هر شهر، واقعیت آن شهر را مشخص می‌کند. نحوۀ برخورد با روایت‌‌ها می‌تواند حوزۀ عمومی را به نامکانی فاقد خاطره و روایت و محلی برای گذر تبدیل کند. حوزۀ عمومی، مکان ساخت و شکل‌گیری تخیل‌‌ها، خاطرات و روایت‌هایی از فضاست که در تجارب فردی و جمعی ریشه دارند و محل جان‌گیری روایات شهری است. تکثر یا عدم تکثر روایات در حوزۀ عمومی، نمایشی بر رواداری یا عدم رواداری شهر است و مسیر حرکت شهر به سمت توسعه را تعیین می‌‌کند. حوزۀ عمومی در حرکت از نامکان به مکان باید به جای یک صدا، پژواک چندین صدا باشد تا حس اجتماع را که اصل مهم شهر است ایجاد کند و معنای شهر را انتقال دهد. این پژوهش با استفاده از روش پدیدارشناسی توصیفی، تحولات فیزیکی دهۀ اخیر در تهران مبتنی بر ساخت مکان‌های تجاری بزرگ و تغییرات میادین (میدان امام حسین) و خیابان‌‌ها، نشان می‌دهد که سیستم روایی شهرها اقتدارطلب شده و به نفع گفتمان خاصی گرد هم آمده‌اند. مغلوب شدن سایر روایت‌ها به نفع یک روایت موجب ناپایداری فضای شهر و عدم توسعه می‌شود. حال آنکه تعدد روایی به پایداری معنایی و زیستی شهر می‌انجامد. این مطالعه، غلبۀ ناسازۀ روایی مذهب ـ مصرف بر حوزۀ عمومی تهران را شناسایی می‌‌کند.