پیه‌تا به عنوان یک موضوع مذهبی در هنر، تصویر می‌شود و بر مضمون احساسات مادریِ مریم نسبت به عیسی و غم و اندوه او تمرکز دارد. نقطۀ اوج این ژانر هنری که سبقۀ تاریخی عمیق دارد، مربوط به دورۀ رنسانس و مجسمۀ مرمرین میکلانژ در واتیکان رم است. در طول تاریخ، تفسیرهای مختلفی از این پیه‌تای اصلی ارائه شده و هدف مقاله، پی­گیری تداوم این سنت تصویری، تکثیر و بازآفرینیِ مجدد آن در هنر معاصر جهان است و این ژانر، وسیله­‌ای برای پرداختن به مسائل تراژیک کنونی در جوامع، فرض شده است. پرسش تحقیق بر محور چرایی و چگونگیِ ظهور پیه‌­تا در صحنۀ نقاشی معاصر ایران قرار دارد و دیگر اینکه؛ آیا می­‌توان رویکرد نظری نورتروپ فِرای، در ژانر تراژدی ادبی را، قابل تعمیم به ژانر هنری پیه‌­تا در نظر گرفت؟ روش تحقیق، توصیفی _ تحلیلی بوده و شیوۀ گردآوری اطلاعات با ترجمه و ارجاع به مأخذ اصلیِ متنی و تصویری انجام پذیرفته است.
بنابر نتیجه؛ نقاشان معاصر ایرانی با رویکرد به این فرهنگ تصویریِ جهانی و پیوند آن با فرهنگ بومی، ژانری خلق کرده‌اند که به بازتعریف معنای پیه‌تا، در پارادایم هنر انقلاب و جنگ می‌پردازد. این آثار هم­زمان، موضوعات تراژیک مذهبی، کربلا و معراج قهرمان شهید و مضامین اجتماعیِ سوگ "مادر وطن" و آسیب‌­پذیریِ انسانی را نشان می­‌دهند. نظریۀ روایت پاییز یا گونۀ ادبی تراژیک در ادبیات، نزد فِرای، در نقاشی ژانر پیه‌­تا، به ویژه پیه­‌تاهای معاصر ایران، قابل بازشناسی و معادله است و اشتراکاتی در روایت ایزد رستاخیز یافته و مضمون سوگواری میان آن­ها وجود دارد.