نقاشــان پستمدرن اغلب با رجوع به متنهای ادبی و هنری پیشین و برگرفتگی و واسازی آنها، به آفرینشهای نوین اهتمام می ورزند. این بیشمتنها که در گفتمانهای مختلف خلق شدهاند میتوانند بسیار شبیه و نزدیک به پیش متن یا مرجع، یا از آن متفاوت باشند و فقط ارجاعی به عنوان یا عنصری از پیشمتن بوده و معانی بدیعی را متبادر کنند. یکی از مهمترین منابع الهام و اقتباس نقاشان معاصر ایرانی، نگارگری است؛ هنرمند معاصر با رجوع به این آثار گاه به تجلیل و گاه به واسازی و نقد هنر گذشته میپردازد. چنین ارجاعی هم موجب پیوستگی متن پیشین و معاصر میشود و هم مضامین و سنتهای هنری و هویتی را منتقل میکند. این نوشتار به روش توصیفی-تحلیلی و با جمعآوری دادههای برگرفته از منابع اسنادی و تصویری، تکثیر در زمان، نگارۀ کاخ خورنق بهزاد را در نقاشــی معاصر بررسی کرده و تدابیر و تجارب هنرمندان در این برگرفتگی را تحلیل خواهد کرد و به این پرسشها میپردازد: این برگرفتگیها از چه سازوکاری برخوردار است و چه تغییرات شکلی و فرمیای در آنها به وجود آمده و این تغییرات چگونه معنای جدید تولید کردهاند؟ برای این منظور از گونهشناسی بیشمتنی ژنت بهره گرفته و در نهایت نشان داده ّت آن و توجه به دادههای همزمانی و میشود که هنرمندان در مواجهه و برگرفتگی از یک نگارۀ واحد با تغییر در کیفیت و کمی درزمانی، مسائل و دغدغه ها و جهانبینی خود را در نظام دیداری جدید بازتاب میدهند.